#Φάκελος 5: Απεργίες, συνδικάτα, δημοκρατία και ανισότητες

Παρά τα όσα έχουν ειπωθεί τις τελευταίες δεκαετίες, δεν υπάρχει ασφαλέστερος δείκτης ανάπτυξης της μεσαίας τάξης σε μια χώρα και ισομερέστερης διανομής του πλούτου από την ισχύ των συνδικάτων. Δεν είναι μόνο ο Τζο Μπάιντεν που το παραδέχτηκε αυτό προσφάτως, είναι αλλεπάλληλες έρευνες και αναλύσεις, σε όλο τον κόσμο.

[Σύνδεσμος στο γράφημα], Πηγή: Unions’ Decline and the Rise of the Top 10 Percent’s Share of Income, βίντεο…

Ανάλογες μελέτες έχουν γίνει και παγκοσμίως, και πρόκειται για παραδοχή που πλέον διατρέχει και μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος: παραδόξως το συνομολογούν και μελέτες του ΔΝΤ, άσχετα από το αν αυτό έχει την οποιαδήποτε επίδραση στην πολιτική του, όπως και ο πρώην Υπουργός Οικονομικών του Μπιλ Κλίντον Λάρυ Σάμερς . Μελέτες επίσης έχουν δείξει πως στην κυριολεξία, κάθε εργαζόμενος που δεν συνδικαλίζεται σημαίνει λεφτά στην τσέπη του πλουσιότερου 10% στις προηγμένες οικονομίες.

Συσχέτιση υπάρχει και μεταξύ ανισότητας και αριθμών απεργιακών ή άλλων εργατικών κινητοποιήσεων:

Πηγή Scottish TUC

…Κάτι που είναι εύλογο μια και η απεργία και η εργατική κινητοποίηση είναι θεμελιώδης προκειμένου να έχουν οι εργαζόμενοι την οποιαδήποτε πειστικότητα και άρα ισχύ απέναντι στους εργοδότες τους. Άλλωστε το δικαίωμα στην απεργία είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα κατά τον ΟΗΕ.

Το εργασιακό νομοσχέδιο που συζητείται στη βουλή της χώρας μας, είναι ένα σχέδιο που καταστρέφει την συνδικαλιστική ισχύ, και περιορίζει το δικαίωμα στην απεργία. Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων σημειώνει μεταξύ άλλων πως

«…τα άρθρα 91, 93 και 95 [του νομοσχεδίου Χατζηδάκη] θέτουν ακόμα περισσότερα βάρη και νομοθετικούς περιορισμούς στο συνταγματικό δικαίωμα στην απεργία, το οποίο πλέον καθίσταται κενό περιεχομένου, αφού με τους ήδη υπάρχοντες περιορισμούς το 90% των απεργιών δεν πληρούν τις αυστηρές προϋποθέσεις του νόμου…»

Η ψήφιση του νομοσχεδίου είναι εκ των πραγμάτων λοιπόν, απόπειρα απομείωσης της εργασιακής διαπραγματευτικής δύναμης και μέσω αυτής, της αποσάρθρωσης της δημοκρατίας, αλλά και της αύξησης των ήδη υψηλών ανισοτήτων στην χώρα μας.

Επείγει λοιπόν να αποσυρθεί ή επείγει να ανατραπεί. Αλλά επείγει επίσης και η δραστική αναμόρφωση και αντικατάσταση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που κυριαρχεί στον Ελληνικό συνδικαλισμό, μετατρέποντάς τον από εργαλείο διεκδίκησης και αιχμή εκδημοκρατισμού, σε ένα ακόμα μηχανισμό πελατειακότητας…