Ενοχοποίηση της φτώχειας, ξέπλυμα του βιασμού ― οι απολογητές της Νεοδεξιάς
Το πανώ που σηκώθηκε στην Επίδαυρο δε μιλά για τον βιαστή. Μιλά για τον βιασμό. Τον βιασμό της δημοκρατίας. Και της κοινωνίας.
«Γιατί ‘ναι νόθος για την εποχή του αυτός που δεν νιώθει τη νοστιμιά της δουλοφροσύνης» (Σαίξπηρ, Βασιλιάς Ιωάννης)
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΞΥΔΑΚΗ*
Το πανώ της Επιδαύρου, της Καλαμάτας, τα πανώ που αρχίζουν να σηκώνονται σε συναυλίες και οδογέφυρες, είναι τα φανερά σημάδια ενός υπόκωφου πολέμου με πολλά θύματα. Μπορεί ο πόλεμος προσώρας να έχει χαρακτηριστικά ηθικής διαμαρτυρίας, πολιτισμικής σύγκρουσης, αλλά στην ουσία του είναι σύγκρουση κοινωνική, είναι κοινωνικός πόλεμος με ταξικά και ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά.
Δεν είναι καινοφανής. Φανερώνεται με ποικίλες μορφές και εντάσεις, τουλάχιστον από τον Δεκέμβρη του 2008 και τις Πλατείες του 2011. Και εξελίσσεται άλλοτε έμμορφα και έλλογα, παίρνοντας τη μορφή του πολιτικού ανταγωνισμού, όπως συνέβη το 2012 και το 2015· άλλοτε με μια κραυγή, έναν σπασμό, όπως στα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, ή στο «Μητσοτάκη γ…»· άλλοτε με μια άγρια απεργία επισφαλών, όπως στα κόκκινα γιλέκα.
Μια διαρκής σύγκρουση κυρίαρχων και κυριαρχούμενων, βαλκάνιων πατρικίων και υπ…